Annemarijn vindt nieuwe kracht in het onderwijs: ‘Ik kan weer iets betekenen’

In die rol ondersteunt zij de leerkracht van groep 6/7. Door de diagnose MS dreigde Annemarijn uit het arbeidsproces te raken en nu is zij niet meer weg te denken uit het team van De Regenboog. “Ik kan weer iets betekenen,” aldus Annemarijn.

Onverklaarbare klachten

“Mijn achtergrond ligt in de ICT-recruitment. Ik groeide door naar de functie van coördinator en later directieconsultant. Maar na een stressvolle periode met een verhuizing en onverklaarbare klachten zoals concentratieproblemen, ging het niet meer. Een bezoek aan de neuroloog bracht de diagnose MS. Dat was behoorlijk slikken.

Open blik

Na een periode van opkrabbelen wilde ik weer iets doen. Ik kon als vrijwilliger aan de slag binnen recruitment — twee ochtenden per week, op routine. Toch miste ik het directe contact met mensen. Ik heb in het verleden bijles gegeven aan kinderen en wilde iets in die richting. Toen kwam ik in contact met de Stichting Onderwijsambassadeurs. Die bemiddelen tussen mensen die vrijwilligerswerk op school willen doen en scholen die extra ondersteuning kunnen gebruiken. Dat bleek precies iets voor mij.

Ik kwam terecht op De Regenboog, een warme school met medewerkers met een open blik. We maakten samen een plan, waarbij ook ruimte was voor bijstelling. Dat gaf vertrouwen. Inmiddels draai ik twee ochtenden per week mee in groep 6/7, dit jaar voor het eerst een combinatieklas. Voor elke leerkracht is dat best een uitdaging. Als ‘de juf’ uitleg geeft aan groep 7, begeleid ik groep 6. Of ik lees een-op-een met een jongetje dat wat extra ondersteuning nodig heeft. Soms help ik met voorbereiden, kopiëren, of andere hand- en spandiensten. Alles wat helpt om de rust en aandacht in de klas te behouden.

“Goedemorgen juf Annemarijn”

Mijn klachten door MS verschillen per dag, dus ik deel mijn tijd zorgvuldig in: iets doen, rusten, weer iets doen. Aanvankelijk vond ik het moeilijk om het te zeggen als ik een slechte dag had. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel zat me in de weg. Maar mijn collega’s reageren daar heel begripvol op. Hun betrokkenheid maakt dat ik me echt onderdeel van het team voel. Ik kreeg zelfs een attentie op de Dag van de Leraar. Het gaat niet om het cadeautje, maar om het gevoel erbij te horen, wat vele malen meer waard is.

Het mooiste vind ik de band met de kinderen. Als ik binnenkom en hoor ‘Goedemorgen, juf Annemarijn!’, dan is mijn dag goed. En als ik zie dat het ‘lichtje aangaat’ bij een kind dat iets eindelijk snapt geeft me dat zóveel voldoening.

Op de fiets drong het door

Wat me ook raakt, is de saamhorigheid binnen het team. Leerkrachten kennen elkaars leerlingen, overleggen samen, helpen elkaar door drukke dagen heen. Het is bewonderenswaardig wat ze allemaal doen, zeker in de hedendaagse dynamische klassen. Samenkracht is hier zo zichtbaar in de praktijk.

Eén van mijn mooiste momenten? Die eerste ochtend dat ik weer op de fiets stapte tussen alle mensen die naar hun werk gingen. Ik keek om me heen en dacht: ja, ik doe weer mee. En dat gevoel draag ik elke dag met me mee.”